Moenie die Satan se leuens oor jou glo nie – deel 2b: Jesus het opgestaan!!!

In die vorige twee blogs in dié deel het ek geskryf oor die leuens waarmee ons so dikwels gebind word, veral as dit kom by ʼn lewe van oorvloed wat Jesus vir ons kom gee het.

En laas keer het ons spesifiek gekyk na die leuens van godsdiens. Godsdiens, die dief wat kom slag, steel en verwoes.

Dikwels in groot opregtheid val ons vas in die kloue van godsdiens. Ek weet, ek was self daar. Dit lyk dikwels so onskuldig. So piëtisties. So geestelik.

Dit klink dikwels so reg. Heiligmaking, gehoorsaamheid aan Jesus en daai toewyding en erns waarmee ons “siele” vir Jesus moet gaan wen. Daai ure wat ons in gebed “moet” spandeer.

Dié lysie kan baie lank raak en dit is nie die doel van hierdie blog nie.

Laat ek ook dadelik sê ek gaan nie om met Christelike dissiplines, waarvan sommiges eeue oud is en ander in die Protestantse tradisie verloor is nie. Sommige mense vind groot geestelike waarde daarin. Of anders gestel, ons belewenisse en toewyding aan God neem verskillende vorme aan. So ek wil die laaste mens wees wat hieroor kritiek sal uitspreek of ʼn oordeel sal vel. Wie is ek immers om te bepaal, voor te skryf of myself as ʼn kenner te wil kom voorhou van hoe enige van ons se verhouding met God ingekleur moet wees en wat die inhoud daarvan moet wees?

Miskien is daai die woord waarna ek vandag soek. “Oordeel.” Want as ek my worsteling met die “kerk”, met Christelike tradisies, moet verwoord, dink ek is die kern daarvan die woord: “Oordeel of veroordeling.”

Só sê vriend Francois toe ná die laaste blog ek bied nog nie regtig die oplossing nie.

Nou in alle eerlikheid, ek het nie die oplossing nie. Ek dink niemand het nie. Wat ek wel weet is dat ek ʼn klomp vriende en mense sien wat hiermee worstel.

Wat ek wel weet is hierdie waarheid. Jesus het opgestaan. Vergeet van die kruis. Vergeet van Sy lyding en alles wat daarmee saamgaan. Ja, dit is so, as Jesus nie gesterf het nie, sou Hy nie ook kon opstaan nie.

Maar, as Hy nie opgestaan het nie, was Jesus maar net nog een in die statistiek van duisende Jode wat deur die Romeine gekruisig is.

Sommer tussen hakkies, ek het grootgeword met hierdie persepsie, let wel persepsie – soos baie ander wat aan ons opgedis is – dat Jesus en die twee knape saam met Hom, omtrent die enigstes was wat aan ʼn kruis gesterf het. Die waarheid is dat derduisende mense, nie-Romeine, want die kruisdood was so walglik en skandalig dat ʼn geërde Romein nié so mag gesterf het nie, deur die Romeine aan kruise vasgespyker is, soms vir geringe oortredings.

Die verskil met ons Jesus is dit, Hy het nie dood gebly nie.

Ek wonder hoeveel mense begryp regtig die krag van die opstanding. Besef dat as Jesus nie opgestaan het nie, was daar nie ʼn Christendom en ʼn kerk nie. Ek verkies om eerder te sê, was God se Koninkryk nie gevestig nie.  

Deur die eeue is daar soveel klem gelê op die kruisiging. Die Katolieke en ander het vir ons die prentjie van die Man aan die kruis kom gee. Die Protestante het die kruis self ʼn simbool van ons geloof gemaak. Die evangelicals het die walglikheid en lyding van die kruis vir ons met detail kom inkleur – “Kyk en beleef net wat het Jesus vir jou kom deurmaak.” Die wat The Passion of the Christ gesien het, sal die grafiese bloeddorstigheid onthou. Bietjie rof vir ons verfynde (in menseregte deurdrenkte) Westerse gestelle.

Tóg was dit ʼn kruisiging met ʼn verskil. Die voorhangsel het geskeur! En ʼn heidense Romeinse offisier maak die eerste belydenis: “Hierdie man was waarlik die seun van God.”

Sou Jesus egter in die graf gebly het, watter hoop, lewe en toekoms was daar vir ons?

Niks!

Dan was die “christendom” maar net nog ʼn godsdiens tussen vele ander.

Die Sondagoggend toe Jesus daai klip wegrol en uit die graf stap, sonder vertoon of glorie, het die geskiedenis van die mensdom op aarde vir altyd verander.

Jesus kom wys God se liefde tasbaar en sigbaar vir die res van die mensdom se bestaan. Jesus kom demonstreer God is liefde.

Alles wat in Sy bediening gebeur het, word onderstreep. Hy het gekom om lewe te kom gee.

En dít is ons hoop. Dít is ons anker. Dít is ons vertroosting.

Hierdie hoop, anker en vertroosting is nie sigbaar aards nie. Die lewe gebeur. Godsdiens kom steel die lewe van mense af weg.

Die sondetoestand wat op die aarde heers hou ons steeds weg van ʼn natuurlike verhouding met God en ʼn lewe wat sin maak, ʼn lewe van oorvloed.

Lewe is doodeenvoudig in duisternis gehul as dit nie oopgebreek word met die lig van God se liefde in jou lewe nie. God se liefde wat deurbreek as gevolg van ʼn leë graf.

Ironies het die opstandingsdag een van die mees afgewaterde dae geword wat ons in die moderne kerk of christendom vier. Nóg ʼn leuen van Satan? Om Kersfees en Goeie Vrydag te kom opblaas. Toe hy nog gedink het hy het die oorhand.

Duidelik is die Satan nie baie opgewonde as ons die opstandingskrag van Jesus verstaan nie. ʼn Krag só groot dat Paulus in groot dele van sy briewe liries raak daaroor.

God se liefde prakties gedemonstreer. ʼn Liefde wat tot uiting kom in Sy liggaam.

Dis hier waar my krisis kom. Ek sien nie, as ek kyk na die leuens van godsdiens waarin die “kerk” vasgevang is, die liefde van God in Jesus se opstanding gedemonstreer, sigbaar nie.

Ek sien nie ʼn inklusiewe Jesus wat in Sy bedieningstyd saamgeloop het met al wat ʼn uitgeworpene is nie, wat gebrokenheid van sonde, siekte en haat kom genees nie. ʼn Jesus wat die bande van die Satan kom breek het nie (ʼn tema wat vandag geherdefinieer en weer nuut ingekleur moet word, maar ander dag meer hieroor). Wat hoop en lewe in ʼn hopelose politieke sisteem en verwoesting kom bring het nie, maar nie met ʼn aardse koninkryk of bestel of regering nie, maar met die lewe van die opstanding. Waar nie meer net ʼn minderheidsgroep ingesluit was nie, maar God die wêreld so lief het dat Hy in ʼn menslike liggaam ons kom help en verlos. Dat mense God kan vind op verskeie wyses en maniere en aanbid in ʼn ontploffing van verskeidenheid. God kom maak Homself aan die mens vindbaar deur wat Jesus kom doen het. Ongelooflik.  

Die sonde is oorwin. Die Satan is verslaan. Maar die einde is nog nie hier nie. Jesus los Sy kerk en gee ons, as Sy kinders, ʼn tweede kans om ons skeppingsdoel te kom verwesenlik om Sy koninkryk hier te vestig.

Godsdiens, reëls, veroordeling en eksklusiwiteit is die leuens waarmee ons vasgevang word in ʼn voor-opstandings Jesus-beeld. Net nog ʼn godsdienstige karakter.

Maar waar Jesus as die opgestane Here regeer, is daar liefde, genade, lewe en lig!

My gebed is dat ons hierdie krag sal leer ken en leef in geloofsgemeenskappe wat ʼn betekenisvolle verskil begin maak op hierdie aarde. Hier en nou!

• Vir meer inligting of oim my te kontak, besoek gerus www.wilcoroberts.co.za

Moenie die Satan se leuens oor jou glo nie – deel 2

Verlede week het ek geskryf oor die feit dat ons baie keer gevange gehou word deur die leuens wat ons oor onsself glo en ons beroof van ʼn lewe van oorvloed. Leuens wat dikwels deur ʼn fyn beplande strategie van die Satan in ons onderbewuste vasskopplek gevind het en ons keer om te kan leef.

Maar vandag wil ek bietjie ratte verwissel en ek mag dalk op tone trap, maar dit is ook reg so, want ek dink die tyd is hier dat daar bevryding kom in die kerk – die een plek op aarde waar baie mense nog vasgevang is in slawerny. Miskien is dit die missie wat God op my hart lê in hierdie tyd en omstandighede. En ons weet dat enige persoon wat die status quo in die gemaksones van mense kom aanvat, gewoonlik nie baie gewild is nie.

Dier geskiedenis is vol voorbeelde, ook hier op eie bodem. Ons grootste voorbeeld is Jesus self, vir sy radikale paradigma skuiwe is Hy immers aan ʼn kruishout vasgespyker.

Vandag wil ek stilstaan by die grootste leuen wat mense in die kerk in slawerny gevange hou. En sommer op dié punt, met my fyn waarneming oor baie jare, gesprekke en betrokkenheid by baie mense en navorsing, is my konklusie dat hierdie juis die grootste rede is dat ons kerke leegloop. Nie ons gebrek aan goeie bands of dogma of een van die drie duisend ander redes wat ons so dikwels wil voorhou nie. Maar ek hardloop myself vooruit.

Ek praat van die groot G – godsdiens.

ʼn Fyn beplande strategie van die Satan self om mense weg te hou van God af.

Nee, ek praat nie van godsdiens in die lig van ander godsdienste, Hindoes of Islam of Boeddhisme of een van die ander 4200 godsdienste en spiritualismes in die wêreld nie. Ook nie oor semi-Christelike bewegings soos die Jehova’s en Mormone nie. Nee, ek praat van die Christendom, die kerk. Ook nie van die ou sus, die Rooms Katolieke of haar jonger sussie die Ortodokse en ál die ander in dié kategorie nie. Nee ek verwys na goeie ou Protestante kerke, wat die Gereformeerdes, die Lutherane, die Baptiste, die Evangeliste, die (duisende) Pinkster kerke of moderne Charismatiese en vernuwingskerke almal insluit. Dalk deesdae nog in ʼn groter mate die laasgenoemde twee, weereens met duisende versplinterings.

Nou weet ek sommige broers sluk in hulle spoeg. En jy is reg. Ek wil jou skok. Ek wil hê jy moet gaan dink. Want die kerk het ʼn karikatuur geword van die “beweging” wat Jesus Christus met 12 apostels begin het.

Die van julle wat my volg sal weet dat een van my fondasie tekste Johannes 10 en spesifiek vers 10 is: “Die dief kom vir niks anders nie as om te steel, dood te maak en te vernietig. Ék het gekom sodat hulle lewe kan hê, ja, sodat hulle dit oorvloedig het.”

Die probleem met moderne Bybellees deesdae, en aangevuur deur populistiese predikers sonder enige goeie, legitieme teologiese opleiding, is dat versies soos lekkergoed by ʼn kinderpartytjie rondgegooi word. Soms gee dit wel ʼn waarheid weer wat ʼn persoon in ʼn bepaalde krisis kan bemoedig of versterk. Maar die probleem is dat mense dikwels vasklou aan “hul broodjie vir die dag”, en dan teleurgestel word, want God doen dan nie soos belowe nie. Dit terwyl die vers totaal uit verband geruk word en verdraai word om die spreker (let wel, ek kies die woord in teenstelling met prediker hier), sy punt in sy tema wil bewys – nie dat ek iets teen tematiese prediking uit beginsel het nie, maar gebruik dan net die Bybel met verantwoordelikheid asseblief.

Een van dié problematiese verse uit konteks, is Johannes 10:10. Want inderdaad kom som Jesus sy hele rede vir sy koms as God geïnkarneer hier in die stofstrate van die aarde met dié een sin op: “Ek het gekom sodat julle lewe kan hê, en dit in oorvloed.” Zoë lewe.

Maar toe kom wys vriend Danie van der Merwe (dertigjarelange vriend en opgeleide pastoor en teoloog) my op hierdie waarheid.

Want die probleem lê nie by die feit dat ons vashou aan Jesus se belofte van ʼn Zoë lewe nie – hoewel ons verstaan van dié woord as materialistiese Westerlinge dalk heelwat kan verskil van wat Jesus werklik bedoel het, wat Sy betekenis van die woord was – maar by die eerste deel van die vers.

Jesus sê hier: “Die dief kom vir niks anders nie as om te steel, dood te maak en te vernietig.”

Nou enige goeie gelowige mens sal onmiddellik die dief met die duiwel interpreteer. Dit is immers wat ons vir jare gedoen het. Dalk nog ʼn ietsie anders hier inlees, maar ons vergeet dan die konteks, nie net van hierdie hoofstuk nie, maar van God se woord pad met die volk Israel vir die voorafgaande 4000 jaar.

As ons ʼn hoofstuk terug gaan, praat Jesus met die Fariseërs en dan stamp hulle kop. Hoekom? Want Jesus het ʼn blinde man op die Sabbat genees. In die konteks van die Fariseërs se verstaan van die wet, was dit ʼn gruwelike oortreding van die wet. So, hierdie man, Jesus, wat Homself kom voorhou as ʼn profeet, as ʼn man van God, doen eintlik die ondenkbare, Hy breek die wet van God gruwelik.

Klink dit nie so bekend in die moderne kerk van vandag nie? Hoe kan jy ʼn geroepene of ʼn Christen wees, WANT, ons aanbid nie so nie? Jy steek nie jou hande in die lug op nie. Jy lees nie meer die wet as deel van die liturgie nie. Jy dra nie ʼn das en baadjie nie.

Jy praat nie in tale nie. Jy kan nie so met die pastoor praat nie. Die dominee kan nie met ʼn kort broek loop nie. Ons sing eers drie lofprysingsliedjies en dan sing ons drie aanbiddingsliedjies – dit is hoe ons dit doen. Dit is ONS wet. ONS kerkorde sê jy mag nie twee kilometer buite jou gemeente grense sonder die toestemming van die buurkerk se kerkraad ʼn omie wat op sy sterwensbed lê, besoek nie.

Ag ek probeer maar ʼn paar simpel voorbeelde noem. Ek hoop jy hoor wat ek sê.

Kom ek draai dit sommer nog bietjie stywer en gee sommer ʼn paar super geestelikes. Heiligmaking. ʼn Lang lys sondes wat ons voorhou vir mense van hoe hulle mag lewe, eet en aantrek, byvoorbeeld, seks, tatoes, wyn, hoe ons, ons tyd benut. O, en dan daai gunsteling super geestelike goed wat sommiges mos laat uitstaan met goed soos bevryding, Joodse name, Pasga en die vier van ander feeste en helaas die Sabbat wat onderhou moet word en die alewige beheptheid met die duiwel homself.  

En laat ek dit maar noem. Die nuwe verdelende faktor in die kerk. Nee nie meer die vrou in die amp nie, dank Vader (hoewel ek lees daar is wragtig nog steeds mense wat hulself daarmee besig hou), of gesamentlike aanbidding oor rasgrense heen, of dromme in die kerk nie. Ek praat van die “Gay kwessie”. Maar ek gaan nou niks daaroor sê nie, hoewel ek dink jy sal later sien wat ek wel graag sal wil sê.

Ag en dan praat ons nie eers oor die miljuisende dogmatiese kwessies wat die kerke nie net verdeel nie, maar wat ons slaafs navolg, mense in slawerny gevange hou en veroordeel.

Terug na Johannes 9 en 10. Jesus doen die ondenkbare en genees ʼn blinde man op die Sabbat (O ekskuus, die Shabbat). Die Fariseërs vat Hom aan, maar Jesus bly nie stil vir die godsdienstige gespuis nie, al sou dit beteken dat hulle Hom later deur die Romeine laat kruisig. Hy begin praat oor hul geestelike blindheid.

En hiermee gaan Jesus terug na die Ou Testament, want hulle wat die volk moet lei, is die blinde herders wat God se volk vernietig. Onmiddellik vat Jesus die tema van herders aan. In die konteks van Israel het hulle die analogie tussen die geestelike leier en die herder verstaan (Vergelyk Sagaria 11, Jesaja 40, Jeremia 31 en Esegiël 34).

Jesus kom sê vir die Fariseërs, julle lei nie die volk nie, julle mislei die volk. Julle, met ál julle godsdiens en wette is soos die dief, wat inkom om te steel en te slag en te vernietig.

Wat doen godsdiens? Dit kom tap die lewe uit jou uit. Dit kom vernietig jou. Julle Fariseërs kom bind My volk, My skape, My kudde vas met kettings van slawerny. Julle kom steel van hulle die lewe met julle misleiding en ál julle godsdienstige reëls, regulasies, wette, voorkeure, aanhangsels, geestelike verpligtinge, vooropgestelde vereistes en spieëlbeelde van hoe jy moet wees, dink, lyk, optree en praat voordat jy vir “ons godsdiens, ons kerk en ons god” aanvaarbaar kan wees.

MAAR, sê Jesus die Christus, EK IS, dus God self, wat die goeie herder is. En wat ek kom doen is om lewe te gee. ʼn Lewe van vryheid en oorvloed omdat jy IN My daardie lewe kry. In verhouding met God, die Vader, nie deur wat jy doen of nie doen nie, maar deur wat Ek vir jou gedoen het aan die Kruis en in die opstanding.

Elders sê Jesus in Matteus dat die las van godsdiens, met ander woorde al ons mensgemaakte pogings om God (omdat dit is wat ons geleer word om te doen) tevrede te stel, soos ʼn swaar juk op die mense lê. Jesus sê Sy las is lig. Want Hy kom vat godsdiens, mensgemaakte idees en wette, uit die prentjie weg (Matteus 11:29).

Dalk skud ek jou paradigma. Ek hoop so.

Hoekom raak ons so maklik vasgevang in ons eie mensgemaakte versinnebeelding van wat ons dink dit vra om God te dien (ek wil amper nie sê om Jesus te volg nie, maar juis hier ook, het ons so baie reëls en vereistes en idees wat dit behels om Jesus te volg)?

In die eerste plek is dit omdat vryheid gevaarlik is. Min mense kan vryheid hanteer – kyk maar na die Matrieks aan die einde van die jaar. God het egter reeds in die skepping besluit om die mens vryheid te gee, ʼn keuse wat die mens redelik vinnig opgemors het. Dus buite Jesus om is ware vryheid nie moontlik nie.

Tweedens soek ons mense mos riglyne. Die volk bou ʼn goue kalf, want hy moet God sien. Ons bou liturgiese ruimtes met sekere style en vorme om ons God te probeer sien.

Derdens is dit hoe die massas beheer word. Die kerk moet beheer uitoefen. Die herder moet sy skape op die smal pad hou. En dan maak ons, ons eie reëls om die pad uit te stip – natuurlik met behulp van die Bybel.

Nou hoor ek dadelik hoe sommige mense opspring en sê: “Maar in hoofstuk 15 sê Jesus julle sal in My bly as julle My opdragte gehoorsaam.” En dan maak hulle weer ʼn hele teologie oor gehoorsaamheid aan Sy opdragte, met ander woorde ALLES wat ons sogenaamd volgens hulle moet nakom.

Kom ons vat ʼn stappie terug na die konteks van hierdie hoofstuk.

Wat is die gehoorsaamheid waarvan Jesus hier praat?

Net een woord, LIEFDE. Klink dit soos iets wat Jesus telkens gesê het?

In hoofstuk 17 kom bid Jesus daai aangrypende gebed net voor Hy oorgelewer word, naamlik dat die wêreld nie net sal weet dat ons Sy kinders is deur ons liefde vir mekaar nie, maar dat die wêreld God só sal sien.

Godsdiens kom pers liefde uit. Dit steel en verwoes en vernietig. Dit veroordeel, beoordeel en skryf af. Dit sluit uit as jy nie inpas by die vereistes nie, hetsy, taal, gewoontes, klere of dogma. Dit wil mense reg slaan deur die uiterlike vertoon en vereistes.

Is dit nie juis die rede hoekom die kerk leegloop nie? Is dit nie juis omdat presies die teenoorgestelde van wat Jesus kom demonstreer en vestig het as Sy kerk, gebeur nie? Is dit nie omdat God nie sigbaar is nie?

Jesus kom verander harte. Hy kom demonstreer liefde, deur Sy lewe af te lê vir ons.

Dít is lewe in oorvloed. Zoë lewe. ʼn Lewe van ware liefde in gesinne, families, die kerk en ook vir die wêreld.

• Besoek my by www.wilcoroberts.co.za vir meer inligting

Moenie die Satan se leuens oor jou glo nie

In dié week besef ek hoe dikwels ons in ons denke vasgehou word aan die paaltjie wat van kleins af in ons denke geplant is. En so bly ons staan al is ons groot, fris en uitgegroei, vasgepen met gedagtes van hopeloosheid, vrees, swak selfwaarde en belemmering.

Ons leef doodeenvoudig in die geloof dat ons iets is of nie is nie, kan of nie kan nie, mag of nie mag nie, daartoe instaat is of onbeholpe.

En dit oor ʼn leuen wat in jou kop geplant is, jou denke aan vasgepen is en jou tot submissies gedwing is.

ʼn Fyn strategie van die Satan om jou, as Kind van God, geskape na Sy beeld, toegerus met alle vermoëns wat nodig is, te weerhou om ʼn lewe van oorvloed te leef. Jou te beperk tot ʼn niksseggende ploeteraar, deel van die massa gesiglose individue op aarde.

“Waarvan praat jy Wilco?” vra jy dalk.

Ek praat van die sirkus olifant. Groot uitgegroeide oom olifant, wat gedwee en gedwonge vasgemaak staan aan ʼn klein paaltjie onder die wanindruk dat hy daaraan onderwerp is.

Ek het dit met my eie oë gesien.

Dit werk só. Wanneer ʼn baba olifant “by die sirkus aansluit,” word baba olifant met ʼn tou of ketting, wat gewoonlik om die poot of die nek gebind word, aan ʼn pen wat in die grond ingeslaan is, vasgemaak. Dit maak nie saak hoe baba olifant trek en stoot en teen die pen baklei nie, hy gaan nêrens heen nie. Dit hou gewoonlik vir so paar dae aan totdat baba olifant “ingebreek” is en haar lot teenoor die situasie gedwee aanvaar. Van daar af, sodra baba olifant aan die paal vasgemaak word, sal die olifant net daar staan en nêrens heen gaan nie.

Baba olifant word later tiener olifant en later grootmens olifant. Olifant groei, maar die paaltjie bly dieselfde grootte. Binne ʼn jaar of twee is die olifant heeltemal sterk genoeg en instaat daartoe om die paaltjie uit te trek en te gaan net waarheen hy wil. Die beeld wat egter in haar denke vasgepen is vandat sy ʼn baba olifant was, bepaal egter haar vermoëns.

Die olifant is só gekondisioneer dat hy nie eers sal probeer om sy gevangenskap te beproef nie.

So werk dit ook met ons. Soms is ʼn beeld, ʼn prentjie, in ons onderbewuste geplant en ons glo dit. Dit bepaal ons hele lewe van daar af. Maak nie saak hoe groot leuen dit is nie.

Ek is oortuig daarvan dat alles in hierdie lewe is ʼn kwessie van kondisionering. Dit is egter maklik om hier te sit en daaroor te skryf. Dit is egter ʼn ander kwessie as jy deur die omstandighede of aanslae gebombardeer word. Soos ek terdeë die afgelope tyd (paar jaar?) eerstehands ervaar het.

Maar hierdie leuens wat reguit van Satan af kom, is net wat dit is, leuens.

Môre gaan ek skryf oor die verskillende leuenaars wat Satan gebruik.

Ons het egter, as kinders van God, die vermoë om te kan dink en te kan kies. Ons kan self bepaal of ons die res van ons lewens in dié leuens vasgevang gaan bly en of ons die dooie hout uit ons lewens gaan verwyder en leef.

Dié week het ek dit prakties ervaar. Weens soveel leuens in my kop het ek altyd gedink ek is onbeholpe as dit kom by werk met my hande, veral herstelwerk. Nou in die verlede het ek al my hand gewaag, maar met vrees of twyfel.

Maar so begin ek al meer agterkom, gegewe my persoonlikheidstipe en klein deurbrake, dat ek nie só onhandig is nie. Dat my angstigheid en vrees eintlik maar net in my kop sit.

Dié week kom ek in ʼn situasie waar ek ʼn huis implement moet regmaak. Ek het nie ʼn keuse nie. Daar is nie ʼn dienssentrum naby nie, dringende werk moet gedoen word en hier is ʼn spertyd. Sonder om te dink of toe te gee aan vrese of twyfel weens die omstandighede, klim ek in en begin die ding so stuk-stuk uitmekaar haal, herstel die probleem en sit weer die spulletjie aanmekaar en viola, dit werk.

En toe tref dit my, vir jare het ek myself beperk deur die prentjie in my brein. Soos die olifant wat nog steeds hierdie paal in sy brein as die onoorwinlike boeie sien, het ek my eie vermoëns beperk weens die prentjies in my brein.

Dit is soms nodig om hierdie boeie en kettings in ons lewens te gaan herdefinieer en te bekyk. Dis die verskil tussen ons en die olifant. Ons kan dink, evalueer en herdefinieer. Ons het ʼn keuse en kan kies.

Maar is dit nie hartseer hoe ons, ons hele lewens dikwels, met dooie hout rondloop, terwyl ons vry kon wees nie? 

• Vir meer inligting of om my te kontak, gaan na www.wilcoroberts.co.za

By God is daar ALTYD nuwe lewe

In my byna ʼn halfeeu op hierdie klein blou planeet wat êrens in die grootheid van die heelal rustig en voorspelbaar in sy wentelbaan om sy son wentel, het ek geleer dat die lewe op hierdie aarde bitter min die voorspelbaarheid, rustigheid en vastigheid van sy moeder weerspieël.

Nié dat dit is hoe God dit geskep het nie. In Sy skeppingswerk “was alles goed.” Volmaak. En die lewe wat vir die mens, Adam, bestem was, was goed, voorspelbaar en rustig.

Maar omdat God een gemaak het as Sy verteenwoordiger, as Sy beeld, het die mens ʼn keuse gekry. En soos wat hy in ál die eeue en millennia daarna bewys het, maak hy dikwels die verkeerde keuses. Soveel so dat die lewe aan die binnekant van hierdie planeet, onder sy atmosfeerlaag, alles behalwe glad verloop.

Ons sien dit in die natuur, ons sien dit in ouderdom, ons sien dit in gebrokenheid, siekte, stukkende verhoudings en helaas, ons gebroke verhouding met God.

Maar genadiglik los God ons nie daar nie. In Sy genade kom vat Hy ʼn volk, maar ál Sy pogings blyk dit dat kinders sal kinders bly. Elke reël, elke riglyn, elke liefdesdaad, leiding en vertroosting help weliswaar niks om die mens weer in ere met God te herstel totdat Hy ten einde laaste van Sy troon afklim en in die persoon van Jesus, die Christus of Messias, kom mens word nie.

Dit kos Hom, God self, om die dood wat die mens gekies het in die sonde, deur te gaan om weer lewe op hierdie aarde, en hierna, te bring. En daarmee verander God die geskiedenis van hierdie planeet vir ewig.

Nou is daar lewe beskikbaar, maar dit kos dood. Dood aan hierdie liggaam op hierdie aarde om die nuwe, verheerlikte liggaam te kan aantrek in ewige volmaaktheid. Dood in jou eie self, jou ego, of eie ek, om die lewe wat in God is te kan ontdek en geniet. ʼn Zoë lewe. ʼn Lewe van oorvloed IN Christus. Nié werke, goeie dade, godsdienstige of ander spirituele ritueel, kan jou lewe gee nie. Alleen ʼn keuse om te sterf en wedergebore te raak.

Maar, selfs al het ons zoë lewe IN Christus, is ons steeds deel van en blootgestel aan die storms en dood wat op hierdie aarde woed.

En so gebeur dit soms dat ons deur só ʼn storm, of dikwels storms, in ons lewens getref word. Soms in so ʼn mate dat dit voel of daar geen hoop, geen uitkoms en weliswaar geen lewe meer oor is in onsself nie.

Dit kan kom in die vorm van siekte of ander liggaamlike probleme. Dit kan kom dalk in die vorm van psigiese ongesteldheid. Soms tref finansiële verlies of moeilikheid jou. Dalk sit jy sommer net doodeenvoudig sonder geld. Dit kom dalk in die vorm van ʼn verhoudings wat skeefloop of nie wil uitwerk nie. Of dalk mense wat jou teleurstel of skade aandoen. Dalk het jy uit jou pad gegaan om iemand te help en al wat na jou kant toe kom, is moeilikheid en verlies.

Ag die lys kan bladsye lank wees, maar ek is seker jy weet en ervaar dalk waarvan ek praat.

Só gaan ekself al ʼn geruime tyd deur baie moeilike tye met moeilike besluite wat geneem moet word. Besluite wat my zoë kwaliteit lewe die volgende half- millennium op hierdie blou planeet drasties kan bepaal.

En só stap ek een oggend uit in die tuin hier by my tydelike woning in die Gemora-provinsie.  Ek worstel met myself, my gedagtes, my emosies en met God.

Maar God praat egter met my in die oggendstilte in die duidelike fluisterstem van die Heilige Gees.

So paar weke gelede is ons in dié deel van die ou dorpie hier getref deur ʼn verwoestende haelstorm. Later vind ek uit dit was toe nie een haelstorm nie, maar twee wat mekaar toe nou hier bo-oor ons gekruis het. Miljoene rande se skade is in ʼn kwessie van 20 minute aangeteken.

Ek het destyds nog hieroor geblog - Wanneer die storms en stilte in jou lewe kom.

Hoewel ons baie dankbaar is dat ons, in vergelyking met baie mense rondom ons, relatief min skade gely het, was daar van ons eie tuin weinig oor. Alles is afgeslaan. Sommige plante tot teen die grond. Blare, blomme en takke is weggeslaan.

In die week vóór die haelstorm het ek nog in die tuin geloop en gedink as die droogte nou voortduur, gaan daar nie veel oor wees ná die winter nie. Dit was so droog dat alles vaal was, besig om te sterf en kaal.

Ná die haelstorm die Saterdagmiddag hier in die begin van Januarie, was daar letterlik niks van die tuin oor nie.

Só stap ek die oggend vroeg in die tuin en praat met God oor die dood wat in my gemoed wil kom nes skrop. En die Heilige Gees fluister hoorbaar in my oor: “Kyk om jou rond. Wat sien jy?”

Tot my verbasing ontdek ek LEWE. Ja, waar daar dood en verwoesting was, is daar nou lewe.

ʼn Groen lushof omring my. Geure vul die lug en maak hul tuis in my reuksintuig. My oog verlustig hom in blomme en bloeisels wat kop uitgesteek het.

En ʼn verwondering tref my toe ek God se fluisterstem in die oggendstilte hoor: ”By My is daar ALTYD nuwe lewe.”

Ja, dit maak nie saak hoe droog jou omstandighede mag lyk, sonder enige hoop of uitkoms nie. Dit maak nie saak of twee of selfs meer storms al jou grond onder jou kom wegspoel het. Of mense die laaste spruitjie lewe kom uitbliksem het nie. Dit maak nie saak of dit, as jy na die fisieke omstandighede om jou kyk, die sogenaamde realiteit, jy in totale uitsiglose moedeloosheid kom vasval het nie.

Selfs in hierdie sondige aardse sisteem, kom gee God ALTYD, totaal uit Sy liefde en genade, weer lewe. Die natuur kom herstel asof daar niks fout was nie. Inteendeel, dit lyk selfs beter soos wat nuwe lewe uitspruit.

En so laat God my besef, daar is ALTYD weer lewe by Hom.

Ek hou die afgelope paar weke aan hierdie boodskap vas. Soms voel dit of donkerte en gate van hopeloosheid my ook wil oorweldig. In die sogenaamde realiteit, sien ek nie hoop, toekoms of lewe nie. Maar God sê Hy is nié die realiteit nie. Hy is nie die droë omstandighede nie. Hy is nie die voos haelgeslaande tuin nie. Hy is God. Hy is hier. Hy is in die toekoms.

En dit laat my asemskep. Moed kry om net weer oor te gee.

Daar is nie ʼn sewe stappe na nuwe lewe IN Christus nie. Daar is nie ʼn formule nie. Die lewe gebeur vanself. Op een of ander misterieuse wyse kom lewe terug in die natuur – afhanklik van God se lewe.

Ons kan ook, net soos die natuur, oorgee en toelaat dat God weer lewe laat uitspruit. HOE weet ek nie, maar DAT. Dit is ʼn feit wat God in SY liefde en genade IN Christus vir ons kom werklik maak.

In Jeremia 29:11 sê God aan Sy volk, midde in die ballingskap: “Ek weet wat Ek vir julle beplan het,” sê die Here. “Ek beplan voorspoed vir julle, nie teëspoed nie. Ek wil hê dat julle hoop vir die toekoms moet hê.” En wat gebeur, 70 jaar later, byna 2 geslagte later, trek die volk terug na hul eie land.

God gee lewe, ál lyk alles op daardie oomblik na totale hopeloosheid en onmoontlikheid.

Gee oor. Vers 12 tot 14 van dié hoofstuk sê God: “Julle sal na My roep en bid, en Ek sal na julle luister. As julle heelhartig na My soek, sal julle My vind. Julle sal My toeganklik vind,” sê die Here. “Ek sal julle uit gevangenskap laat terugkeer...”

God laat Homself vind IN Christus. Dalk is die uitkoms nie op daai oomblik sigbaar nie, maar na vier tot ses weke begin die tuin die lewe wys wat reeds toe werksaam geword het. So het die volk nog 70 jaar in ballingskap gesit, maar God het die werk in hulle gedoen wat nodig was.

God is besig in en met jou en jou omstandighede en toekoms, glo Hom, soek Hom en vertrou Hom.

Dit is my enigste hoop en troos in die donkerste, slegste en doodste van tye – By God is daar ALTYD nuwe lewe.

• www.wilcoroberts.co.za

Die snoeityd van fondasie lê

In Matteus 7 van vers 24 af gebruik Jesus die vergelyking van om jou huis op sand of ʼn stewige fondament te bou. Die verstandige of wyse mens bou ʼn huis op ʼn stewige fondament. Dit is eintlik so logies dat ʼn mens amper wil sê: “Duh?”

Paulus onderstreep hierdie feit nog verder wanneer hy in Kolossense 2:7 dit in dik swart letters onderstreep dat ons op Christus moet bou. Die woord beteken letterlik die stewige fondasie van ʼn hoë gebou.

In die jaar wat ek weg is by my vorige werk het ʼn hospitaalgroep begin om ʼn nuwe hospitaal in Kaapstad te bou, reg oorkant my vorige werkgewer. Dié is seker nou al voltooi of byna gereed vir okkupasie, maar ek was redelik lanklaas daar gewees.

Ek het die proses redelik fyn dopgehou in die tyd wat ek daar was. En die interessante waarneming vir my was hoe lank dit neem om die fondasie uit te grawe en te lê.

Ek het dieselfde proses so drie jaar terug gesien met ʼn huis wat agter my gebou is. Die aanvanklike werk om op te meet, die gate te grawe en te sorg dat alles gereed is om die fondasie te gooi, en dan die eventuele proses van fondasie lê, vat relatief lank in vergelyking met die res van die bouwerk.

Toe ek verlede jaar in die middel van die jaar weer verby die nuwe hospitaal ry wat in aanbou is, was ek verstom om te sien hoe hoog die gebou al staan.

Die fondasie lê gedeelte van die bouery het maande lank geduur. Maar toe die bouers eers met die konstruksie begin, het dit vinnig gevorder.

Dieselfde met die huis destyds. In ʼn relatiewe kort tydjie was die dak op en selfs die afronding binne voltooi. Baie vinniger as wat dit geneem het om die fondasie te lê.

Dit laat my aan ons lewens dink.

ʼn Mens word vir jare gevorm. Dit is die proses om jou te maak wie jy is. Maar dit is nie altyd alles goed of bevorderlik vir jou nie.

En net so met jou geestelike lewe. Die proses van wedergeboorte is maar die begin. Jy word gebore en gevorm. Dan begin die groeiproses. Die dissipelmaak proses.

Hierdie proses kan soms jare neem net soos in die fisieke wêreld. Dit is ʼn veranderingsproses van die ou dinge na die nuwe dinge. En ongelukkig, net soos met mense se grootword in die fisieke, kan dinge in die geestelike ernstig skeefloop.

Of mense groei net doodeenvoudig nie. Word wedergebore, kom tot bekering, maar bly dan soos babatjies. Klein en afhanklik van ander of die dominee, pastoor of selherder vir hul geestelike lewe. En in die verlede was dit hoe kerk bedryf is ook. Die dominee was my toegang tot God (gelukkig dink ek daardie waardesisteem het darem begin verkrummel).

Baie kinders van die Here se lewens word nooit getransformeer tot koninkrykswaardes en koninkryksreaksies nie en daarom leef en reageer baie kinders van die Here steeds maar soos in die ou lewe, soos die wêreld voorskryf of in ons natuurlike menslike natuur na vore kom.

Jesus het gebruik die vergelyking met saad wat nie opgroei en vrug dra nie (vergelyk Matteus 13).

God snoei egter Sy wingerd reg sodat daar vrug kan wees.

Hier is drie maniere waarop God ons só reg snoei sodat ons, ons lewens op ʼn baie sterk en stewige fondasie kan bou waar die gebou nie sal wankel nie, maak nie saak hoe sterk die wind of storm is nie.

In die eerste plek besef die meeste westerlinge nie die belangrikheid van ons geesdimensie nie. Ons is so geskoei en gevorm deur die Modernisme (in ons vormingsjare), dat, al leef ons nou in ʼn nuwe ere van die Post-modernisme met ons nuwe gewaarwordinge, ons steeds nie heeltemal in voeling is met ons geesdimensie nie. En dit is hier waar die snoeiproses begin. Ons het nodig om reg gesnoei te word sodat ons ontslae kan raak van die ou manier van godsdienstigheid, van rasionalisme en vorm godsdiens in plaas van spiritualisme. Of eerder, ons verandering na die verstaan van wie ons IN Christus is. Ons het nodig om in ons verstande so gesnoei te word dat ons besef ons fondament lê in Christus, in ons verhouding met God, nie hoe goed onsself dinge kan laat gebeur nie. Dit is nodig dat God ʼn bietjie van hierdie “wêreldse” gees van die modernisme, en selfs die post-modernisme, in ons ontslae raak sodat Koninkrykswaardes ons denke en gedrag bepaal.

In die tweede plek is dit nodig dat ons gesnoei word dat ons kan begin groei. Om op die fondament van Christus te bou is ʼn groeiproses. Dis ʼn proses waar ons begin besef dat ons hele lewe is afhanklik van hierdie bevrydende waarheid en gebeure in ons lewe. “Bekering” of “wedergeboorte” beteken nie om in ʼn nuwe stel godsdienstige verpligtinge en (mensgemaakte) wette en gunsteling dogmatjies vasgevang te raak nie. Nog minder beteken dit ʼn droë sinnelose lewe sonder enige avontuur of lewe. Néé, jy kan alleen lewe as jy op fondament bou, en daai fondament is Christus. Daar is geen ander fondament in hierdie lewe wat ons lewens werklik vastigheid gee nie. Dus is ʼn snoeiproses nodig in ons breine en ons emosies waarin ons kan oorgee in ons gees waar ons die Heilige Gees toelaat om ons te rig en te lei.

Derdens het ons snoeiwerk nodig om ontslae te raak van ons pogings om die fondament te lê. As ek so terugkyk oor my lewe besef ek hoeveel keer ekself probeer het om antwoorde en oplossings te kry. Dit gesê, en hierdie was ʼn jarelange worstelstryd vir my, beteken dit nié dat ons nie beplan, nie doelwitte stel en nie oor ons toekoms besluit nie. Inteendeel, ek is al hoe meer oortuig daarvan om dit nié te doen nie is juis om op sand te bou. Maar dit is nie ʼn oefening wat net met die verstand gedoen kan word nie. En beslis nie met ons emosies waar ons dikwels reaksionêr optree en besluite neem nie. Nee dit is ʼn integrale proses tussen verstand, wil en emosies (sielsdimensie) en die gees. Dit is waar jy op grond van Spreuke 3 en 16:1 jou pad “oorgee” aan God. Maar oorgee is nie pasifisme en ʼn gesindheid van “laat Gods water maar oor Gods akker loop” nie. Dit is nie hierdie moderne lewensbeskouing van “ons kyk maar wat gebeur” nie. Hoeveel mense leef maar net dag in en dag uit, jaar in en jaar uit sonder enige idee waarheen hulle op pad is. Besluit nie waar en hoe hul jaar gaan eindig in alle dimensies van hul lewe nie. Nee, om oor te gee, en dit is baie duidelik in die hele konteks van Spreuke, is om saam met God te beplan. Om siel en gees te laat saamwerk. Meeste mense is passief en die res is net op die sielsdimensie gefokus. Maar ek is al hoe meer oortuig, en dis vir my óók ʼn groeiproses, dat dit ʼn proses moet wees wat in ons gees ontspring. Waar die fondament van elke area van jou lewe in die geesdimensie gelê moet word.  

Dit is waar God ons moet snoei, sodat ons besef dat my hele lewe is afhanklik van Hom. Dat sukses en geluk en vrede en vreugde ontspring in my gees dimensie. Ek kan en hoef dit nie te gaan fabriseer of in goed, het sy werk, besittings of familie of vriende, te loop soek nie. Nee ons HET dit reeds IN Christus. Die groeiproses is om dit te laat uitspruit. Dit kan alleen uitspruit in nuwe lewe, takkies, blare en vrug wanneer die ou dooie goed, ou oortuigings, ou godsdienstige idees en praktyke en ou lewensbeskouinge weggesnoei word uit ons lewens.

Dan begin ons soos ʼn wyse man ons lewens bou op die fondament, en daai fondament is Christus.

Hierdie snoeiproses, hierdie ontslae raak van die ou goed in ons lewens, godsdiens en filosofieë uit die wêreld, dít is fondasie lê en dit vat soms tyd. Dikwels is ons so oorhaastig om die dak op te sit en die huis binne reg te kry, dat ons vergeet dat die fondasie eers reg gelê moet word. Stewig moet wees. Dat baie detail, tyd en aandag in die fondasie lê gedeelte van ons bouproses moet ingaan.

En hier is die grootste uitdaging. Jy kan dit nie sien nie! Die fondasie is nie mooi, ge-”window shop” nie. Dit is dikwels lelik en grof en onaansienlik en weggesteek. Maar dit is hier waar die gebou se sterkte lê.

Moet dus nie dat mense, of die kerk of die wêreld jou manipuleer wanneer God besig is met jou fondasie in Sy snoeiproses nie. Op die regte tyd, sal jou huis die vrug dra waarvoor dit gebou en geplant word.

• Vir meer inligting, besoek my webblad: www.wilcoroberts.co.za

Raak ontslae van dooie hout

Twee jaar terug stap ek deur ʼn wingerd vir ʼn paar dae tydens snoeityd. En God begin met my ʼn pad stap wat teen dié tyd reeds baie dinge in my lewe verander het en in die toekoms ʼn betekenisvolle funksie in my bediening gaan vervul.

In Johannes 15 kom gee Jesus een van die 12 Ek Is uitsprake wat ons in Johannes kry. Met die Ek Is uitspraak kom sê Jesus nie net dat Hy en God een is nie, maar Hy kom wys God se karakter direk aan ons en wie ons gevolglik IN Hom is.

Jesus sê: “Ek IS die wingerdstok, en julle IS die lote.”

Wat ʼn gedagte. Maar ek gaan nie vanaand of in die toekoms hier te veel hierby stilstaan nie. Dit sal in ander reekse in die kerk bespreek en gepreek word.

Die gedeelte waarby ek wil uitkom is vers 2-4. Hier kom verduidelik Jesus dat dooie hout uitgesny word en dat lote wat vrug dra, gesnoei word sodat dit beter vrug kan dra. Vrug wat alleen moontlik is wanneer die loot aan die wingerdstok vas is.

Snoei. Dikwels in ons persepsie daarvan ʼn seer proses. In die Westerse konteks al meer ʼn probleem vir mense om te dink dat daar ʼn proses van dissipline kan en mag wees.

Snoei is nié straf nie. Ons het ʼn wanpersepsie tussen straf en dissipline.

Sonder dissipline val alles inmekaar – jou huis en gesin, die land, die werksplek en ook die kerk. Elke liewe stukkie samelewingsorde sal inmekaar stort indien daar nie dissipline, rigtingwysers en grense is nie.

Straf daarteenoor is die doelbewuste teregwysing wanneer verkeerd gedoen word en die gevolge vir verkeerde dade gedra moet word. Met ander woorde as iemand steel, dan moet hy gestraf word. Die gevolge vir verkeerde dade.

Maar dissipline is die stap daarvoor. Dissipline is wanneer iemand onderrig word in die beter manier van doen. Dis rigtinggewend en ʼn rigtingwyser.

Liefde impliseer dissipline. Die Woord sê duidelik ʼn ouer wat sy kind lief het, maak die kind groot met dissipline. Om dissipline te versaak, is nie net om jou ouerlike plig te versuim nie, dis om liefdeloos te wees en jou kind ʼn groot onreg aan te doen.

God dissiplineer ook Sy kinders. Hoekom? Want Hy het die beste vir ons in gedagte. Juis omdat Hy reeds vir ons alles kom gee het en Sy liefde gewys het deur vir ons te sterf. Ons het reeds die lewe. Wanneer ons begin leef vanuit ʼn verloorders, sondige mindset in plaas van die lewe in oorvloed wat ons IN Christus het, dan sal ons die gevolge daarvan dra.

Nou kom sê Jesus dat God sny dooie hout uit en lote reg met ʼn bepaalde doel.

Het jy nou al na ʼn onbesnoeide wingerd gekyk? Dit is chaoties en die gevolg is dat die ding, indien dit wel enige vrug dra, maar sulke ou pieperige korreltjies is.

As ons vanuit hierdie skeefgetrekte Westerse wêreldse oogpunt wil funksioneer, dan sê mense: “Nee maar ons kan nie die wingerd seer maak nie. Dit is wreed om hom te sny. Hy moet toegelaat word om self te besluit hoe hy die beste kan vrug dra. Los hom net, iewers sal hy besef hy moet vrug dra, want dit is sy doel.”

Dit is belaglik. Die boer moet inklim en sy taak verrig. Alles wat dood en oneffektief is moet uit sodat die wingerd sy doel kan vervul, naamlik vrug dra.

In ons lewens is daar ook baie dooie hout of dooie lote of lote wat so bietjie versorging en aandag nodig het. Dooie punte wat groei en vrugdra belemmer.

Aan die begin van ʼn nuwe jaar is dit nodig dat hierdie ou en dooie hout en lote moet uit, sodat daar vrug na vore kan kom.

Daar is verskeie sulke dooie goed in ons lewens waaraan ons dikwels vashou.

In die volgende paar weke wil ek oor verskillende fasette van dooie hout in die meeste van die onderskeie blogs skryf.

Hier gaan ek praat oor die ou hout of lote wat ons geestelike vrug verhinder of swak maak. En so ook oor ons psigiese en emosionele houte, liggaamlik en kerklik.

Een so ou hout wat ons kan keer is uitgediende geloofsisteme of noem dit dogmas of oortuigings as jy wil.

Dit is sekere leerstellings of wettiese idees of morele oortuigings wat nie die waarheid is van wat die Woord sê nie of wat in die tyd waarin ons leef uitgedien is.

Ons almal het byvoorbeeld grootgeword met sekere sulke baie sterk oortuigings wat op ons afgedruk is. Ek gaan nie hier nou enige voorbeelde noem nie. Ons almal weet van daai ding wat elke nou en dan in jou gewete kop uitsteek en jou dalk laat skuldig voel of opstandig maak. Diep in jou en met jou kognitiewe brein sê jy vir jouself ek glo of aanvaar dit nie meer nie. Dit is nie die waarheid nie. Ek het nou ʼn ander oortuiging. En tog laat die ding jou skuldig voel of sit jou terug sodat jy nie kan lewe nie.

Of dit kan wees dat jy in ʼn verhouding of huwelik was waar sekere geestelike goed met of sonder emosionele en liggaamlike mishandeling en manipulasie op jou afgedwing is en as gevolg van die emosionele trauma het daardie goed in jou ʼn wortel gegroei wat jou keer om waarlik te lewe in geestelike oorvloed.

Dit kan ook wees dat jy betrokke was by ʼn kerk, sekte of prediker wat op dieselfde wyse geestelike onwaarhede so in jou ingeplant het en jou emosioneel met manipulasie gevange gehou het, maar later het jy besef dit is nie die evangelie van Jesus nie.

Dit kan selfs in ʼn werkplek gebeur het. Werkgewers wat vreeslik godsdienstig is en onwaarhede op hul werkers afdwing. Of dalk ʼn slegte vriendskap.

Hierdie ding, hierdie wortel bly jou verhinder om vorentoe te beweeg in jou lewe. Dit keer jou geestelike groei, jou verhouding met God en jou vryheid en lewe in Jesus.

Dit is tyd om God toe te laat om van dié dooie hout en lote in jou geestelik lewe ontslae te raak.

Indien nodig, bely dit of dit wat daartoe gelei het dat dit in jou lewe ingekom het.

Gee dit vir God en aanvaar Sy vergifnis wat Hy reeds in Christus vir jou kom gee het en vra Hom om dit uit jou lewe, jou geestelike lewe en uit jou onderbewuste vergoed te verwyder.

Aanvaar en bely die waarheid elke dag in jou gebedstyd en begin leef in die vrymakende waarheid van Christus.

Dalk het God dit dalk uitgesny, maar jy aanvaar dit nie, of voel skuldig as iets gebeur of jy met sekere mense in aanraking kom, en dan vat jy weer daai dooie hout terug. Los dit finaal by God se voete soos ek hierbo geskryf het.

En dan sit jy terug en wag dat die vrug in jou lewe na vore tree. ʼn Lewe van oorvloed wat jou alles gee wat God jou in Christus kom gee het en sien Sy liefde deur jou werk en na jou kant toe kom deur jou geestelike familie om jou.

• Lees meer by Zoë-Bediening of Kontak my.

Wanneer die storms en stilte in jou lewe kom

Saterdag 9 Januarie 2016 tref ʼn storm die Wes-Rand en trek deur tot verby Hartbeespoortdam.

Behalwe een slag in Kaapstad waar ek 10 sentimeter diep in die hael gestaan het ná ʼn haelstorm wat almal gedink het dit het in die stad gesneeu, het ek nog nooit só iets beleef nie.

Ek was letterlik net in die huis toe begin die hael val. Dit het soos ʼn dreuning oor die aarde aangekom. Hoewel dit seker ʼn goeie 20 minute aangehou het, het dit in ʼn kwessie van ʼn paar minute groot skade aangerig.

Ons is net baie dankbaar dat ons nie groter skade gehad het nie. Behalwe dat daar niks van die tuin oor is nie, was die skade relatief min. Toe ek later uitstap, het ek ietsie verstaan van hoe ʼn boer moet voel as hy of sy uitstap en oor ʼn weggeslaande landery moet kyk.

Maar die skade rondom was verbysterend. Die winkelsentrum se dak wat ingeval het. Oorkant by die kerk het ʼn klein saaltjie inmekaar gestort. Letterlik 24 uur ná die haelstorm het die hael daar nog meer as ʼn meter dik in ʼn soliede blok ys gelê.

In die daaropvolgende donderstorm gaan die krag af vir byna 24 uur. Wat my egter opgeval het ná die aanhoudende gelooi van sirenes later die aand asook die storm bedaar het, was die stilte saam met die algehele duisternis. Buite was dit pikgietswart donker. Behalwe enkele huise met kragopwekkers, het daar nêrens ʼn enkele lig geskyn nie. En ʼn verbasende stilte vir die stad.

Die stilte ná die storm.

Dié hele gebeure het my diep laat nadink oor die lewe. En veral ná gister se blog, Tien punte hoe my kerkpaadjie vorentoe lyk.

Die storm het my baie aan my lewe laat dink. En die storms wat oor ons lewenspaadjie kom.

Maar nie net die storms nie, ook daai tye van stilte. Tye wanneer jy wonder waar God is? Wanneer jy wonder wanneer gaan jy iets hoor? Wanneer jy wonder hoekom hierdie storm jou dwars klap en jy niks, maar niks hoor nie.

Tye wanneer jy helaas soos Job op die ashoop van die lewe beland. Platgeslaan, oorbluf en verbysterd. Wanneer dit nie net een krisis is nie, maar die aanslae nie ophou nie. Wanneer die een ná die ander teen jou aanstorm soos met springgety wanneer die golwe so vinnig op mekaar volg en teen die pad of huis se muur breek, dat jy wonder of daar ooit verligting gaan kom. Daai tye wanneer tot jou vriende teen jou opstaan en jou integriteit en verhouding met God in twyfel trek soos met Job.

Hierdie storm het my egter aan Elia laat dink.

Grootste profeet van alle tye. Man van God wat onverskrokke was in woord en daad. Elia wat nie bang was vir ʼn Jesebel wat die volk verlei het na afgode toe nie en alles in die stryd gewerp het om van hom ontslae te raak nie.

Elia staan op en vat 400 Baalpriesters man alleen aan en wys aan die volk dat die Here alleen God is. Maar dán bars die storm om sy kop los.

Maar, in die midde van dit alles, neem God vir Elia na ʼn grot en wys aan Hom dat Hy in die stilte is.

Vóór hierdie gebeure sit Elia vir ʼn jaar by die spruit Krit omdat hy vlug vir sy lewe omdat Asaf en sy vrou Jesebel hom wil doodmaak omdat hy hulle aanspreek oor hul afgodsdiens en die droogte in die land aankondig weens hulle afgodediens.

In hierdie storm, bring God vir Elia na ʼn plek van stilte.  Daarna gaan bly hy by die weduwee. Nóg stilte tyd.

Totdat die groot dag van konfrontasie aanbreek.

My punt waar ek wil kom is: Elia beleef stilte en storm, en storm en stilte. Inmekaar geweefde kontradiksies.

Ná die gebeure op die Karmelberg word Elia na Horeb geneem, die plek van ontmoeting met God, dít nadat hy onder die braambos gaan sit en wens om dood te gaan. Die storm breek weer los te midde van God se grootse vertoon van wie Hy is.

Hier op die berg word Elia in ʼn grot gesit. En God praat met Elia.

God wys vir Hom dat Hy nie in die vertoon is nie, nie in die skouspelagtige en vermaaklike en gewilde nie. Ook nie in die gemak en in die kitsoplossings nie.

God is in die stilte. In die sagte gesuis, daar is God. In die stilte, daar is God. Jy moet mooi luister. Fyn luister om Sy stem te hoor.

Daar waar jy worstel oor die storms. Daar waar jy soms nie verstaan hoekom God stil is te midde van die storm nie.

Vir my is dit al hoe meer ʼn besef dat God se genade en liefde daarin na vore kom dat Hy meer geïnteresseerd is in ons karaktervorming. In Ons verhouding met Hom, ons afhanklikheid van Hom en vertroue op Hom. Ons groei in alle fasette van ons menswees, siel, liggaam en gees – ja God is nie in jou godsdienstige betrokkenheid en aksies geïnteresseerd nie – Hy is in jou lewe geïnteresseerd. Dít is verhouding.

In Stilte...nie in ʼn geskreeu, ʼn gebrul of gedonder nie. Nier in groot vertoon en magtige werke nie.

Ek weet nie van jou nie. Of jy al in ʼn verhouding was waar dit ʼn “screaming contest” is nie. In skaamte moet ek erken ek was daar. Teen my karakter en persoonlikheid in. Maar ek was. En dit is nié lekker nie. Geen mens kan aan my sê dit is hoe hy of sy sy verhoudings verkies nie. Om heeltyd in konflik te wees, opgewerkte emosies, omgekrapte, slegte hormone wat jou lewe oorheers. Niemand wil in konstante woede leef nie.

Ons almal soek ʼn rustige verhouding waar stilte nie ʼn bedreiging is nie. Waar daar in stilte ʼn stille verstaan is van die ander persoon. ʼn Aanvaarding van wie jy is. ʼn Ondersteuning in alle fasette van jou lewe en waarmee hy besig. ʼn Stille liefdesverhouding van diepe omgee en erbarming.

Só ʼn verhouding van stilte, dít is die grootste seëning.

So wat beteken dit alles vir ons?

Hier aan die begin van 2016 kan ons een ding weet. Die storms gaan kom. Dit het hier fisiek in die natuurlike gebeur nog skaars nadat die nuwe jaar begin het. Dis nie profeties nie. Dis die lewe. Daar gaan storms kom. Dit kan ook wees dat jy in stilte sit. Dit kan wees dat die storm ná die stilte kom of dat God doodeenvoudig ná die storm vir jou sê: ‘Wees stil en vertrou.”

Die uitdaging is om te midde van die storm net stil te wees en te weet, God is in beheer. My vertroue is op Hom en Hom alleen. Om nie te skarrel nie, maar te vertrou.

Dít vra ware intieme verhouding met God. As ons nie tye van stilte in ons lewens het te midde van hierdie malle gejaag nie, as ons nie seker maak ons weet en ken die rots waarop ons staan nie, gaan die storms kom en jy gaan sukkel om in stilte te vertrou. Dan gaan jou emosies oorneem.

As Jesus sê: “Soek eers die koninkryk en ál die ander dinge sal vir jou bygevoeg word,” is dit presies wat Hy bedoel.

God fluister in stilte. Dít is waar jy Sy stem sal hoor.

Voordat jy nie vir God in stilte leer ken het nie, want Hy is nie in die lawaai en geskreeu en gejaag nie, sal jy moeilik in die storm die koninkryk soek. Met ander woorde die beginsel van vertroue omdat jy God ken. Weet wie God is.

Godsdiens kan dit nie vir jou gee nie. Verhouding doen. En dan sal jy al die antwoorde kry, die deurbraak, die oorwinning. Dan sal dit toegevoeg word.

Dit is in teenstelling met die wêreld waar emosies en oproer, vrees en angs oorheers. Wanneer die storm kom, kom die persoon wat wêrelds georiënteerd is reaksie, en raak beangs en angstig.

Koninkryksburgers reageer anders, want hulle is in stille vertroue op God. Die storm bedreig jou nie, want God is daar. Weliswaar dalk stil, maar Hy is daar.

My gebed is dat jou storms in 2016 jou sal leer wat stilte is.